اونقدر ننوشتم که انگار غریبهام با این کیبورد. اونقدر روزها گذشته از آخرین باری که «دلی» نوشتم اینجا، که نمیدونم چهجوری بود از غمها و دردها و رنجها نوشتن. شاید باید به فال نیک بگیرم. شاید باید خوشبین باشم که “مگه بد شد خوشیها سرازیر شدن به این بلاگ کوچیک؟“. نمیدونم. این نمیدونم یکی از …
توی رستوران هتل نشستم و در اتاق کنفرانس کناری استاد در حال تدریس مباحث پروتزی (روکش) ایمپلنت به ۲۵ نفر از همکاران عزیزِ جوانم از شهرهای مختلف ایران هست و در نیمهٔ دوم مردادماه ۱۴۰۴ هستیم. روزهای کمی از جنگ گذشته و ما دیگه اون آدمهای قبل از جنگ نیستیم. حتی محل برگزاری کلاس هم …
در این روزها، که چیزی نمانده به اتمام دهۀ سوم زندگیام و تولد سیسالگیام نزدیک است، حسّ جدیدی را تجربه کردهام و دوست دارم اینجا ثبتش کنم و از این برهۀ زندگی برایت بگویم. حسّی که جنسش نوعی حسرت است. حسرتی که “ای کاش” در درونش دارد. گرچه در ظاهر خوشی و شادمانیست، ولی باطنش …
نمیشود که همهچیز را با هم بخواهی. این دنیا اینطور کار نمیکند. اینگونه نیست که تو اراده کنی و همۀ چیزهای خوبِ دنیا را با هم بخواهی و خیلی فوریسریعانقلابی به آنها دست پیدا کنی. نه. اگر لحظهای همچون فکری به ذهنت خورد که چرا نمیشود و مگر چه میشود که بشود، بدان که داری …
تصور کن سالها گذشته است و دیگر آرام شدهای و آن جنبوجوش قبل را نداری. آثار میانسالی و پیری را به چشم میبینی و دیگر چیزی نمانده تا کاملاً باورت شود که راه گریزی نیست. میخواهی هفتآسمان را بدری و طرحی نو دراندازی و نمیتوانی. نه که نخواهی، نمیتوانی… راهی نمانده و مجبوری به پذیرش. …
شگفتانگیز نه فقط از بُعدِ جذاب و خوبش، که از بعدِ دردناکش هم حتی منظورمه. چون جالبه دیگه! اینجوری که پیشبینی نمیکنی و یهویی میفتی وسطِ یه جریانی که تا دیروزش -حتی یک ساعت قبلش- داشتی میگفتی برعکسش خوبه و درسته. ولی زندگی کاری باهات میکنه که آرومآروم بفهمی رئیس کیه. و تو فقط قراره …
هرچی بزرگتر میشیم، هرچی جلوتر میریم، همهچی جدیتر و سختتر میشه. جوری که به نظر ممکن نیست براش آماده باشیم. یهویی به خودمون میایم و میبینیم که عه! دیگه فرصتی برای اونهمه کاری که حس میکردیم اولویتِ ما بوده نداریم. دیگه وقت نمیشه ورزش کنیم، وقت نیست کتاب بخونیم، وقت نیست سفر بریم، وقت نیست …
در یک ویلای دنج، در استان مازندران نشستهام روی تراس. تا قبل از اینکه شبِ شب بشه، منظرۀ روبهروم دریاچهای کوچک و زیبا، ابرهایی که پایین اومدن، جنگل و کلی سرسبزی و زندگی بود. الان که شب شده، صدای جیرجیرکها، نور خونهها و ویلاها، مقداری سرما و آهنگهای هنگدرام و لایت از اسپاتیفای همراهمه. با …
شاید تنها راه درست ادامۀ زندگی این باشه که اونقدر با سرعتِ زیاد مشغولِ طیِّ مسیر باشیم که نه فرصت کنیم دلمون برای گذشته تنگ بشه و نه جایی برای حسرت باقی بمونه. البته طبق تمامِ دلنوشتههام در این وبلاگِ دوستداشتنیم، این ایده هم ممکنه تاریخ انقضا داشته باشه و چندوقت دیگه بیام و از …
دارم با اشک شروع میکنم به نوشتن! و به نظرم این اولین پستیست که شروعش اشک داره. همیشه یا قبلش اشک بود، یا اواسطش و یا در آخر. حالا چرا اشک؟ چون اومدم بنویسم از این روزهام، که یادِ یکی از نامههای آقامعلم به رها افتادم و رفتم خوندمش: شطرنج زندگی. و هی گریهم میگرفت. …