گذرِ زمان

این گذرِ زمان از ما چه می‌سازد؟ به کجا می‌بَردمان؟ با دل و ذهن و عقل و مسیر و هدف و رؤیاهایمان چه می‌کند؟ بزرگ‌مان می‌کند؟ یا حقیر؟ خوشحال‌مان می‌کند؟ یا غمین؟ توخالی‌مان می‌کند؟ یا عمیق؟
هان؟
تو بگو.
تویی که سال‌های سالْ زندگی‌ات – نه با تمامِ جزئیات، بل با تمامِ کلیات‌ش – را در این‌جا ثبت کرده‌ای و کافی‌ست به آرشیوِ همین‌جا نگاهی سطحی کنی تا ببینی که چه‌قدر تغییر کرده‌ای.
چه‌قدر بالا و پایین رفته‌ای و چه‌قدر خوشی و ناخوشی چشیده‌ای.

تو بگو.
تویی که تا همین چند ماه پیش،
سفت‌وسخت ایستاده بودی پای رؤیاهایت و با زمین و زمان و بالاتر از همه، با خودت، می‌جنگیدی.

تویی که به خودت دیوانه می‌گفتی و خودت را از گیرکردن در status quo مبرّی می‌دانستی.
تویی که رضایتِ والدین برایت وحیِ مُنزَل بود و از همه‌چیزت برای رسیدن به آن گذشته بودی.
تویی که از اولویت‌ها می‌گفتی و خودت را پای‌بندِ اصولِ صحیح زندگی می‌دانستی.
تویی که نخواستی به هیچ وجه – در بلندمدت – اشتباه زندگی کنی.

تویی که
در دلت داد و هَوارِ هدفِ خلقت راه انداخته بودی و دنبالِ غایتی می‌گشتی که برایش جان دهی.

هان؟

تو بگو.

کجای کاری پسر؟
برای چه می‌جنگی؟
به کدامین ترکستان؟

+ ترکستان؟

بگذار برایت بگویم.
بگذار سفرۀ دلم را وا کنم تا این‌طور تهمت‌ها را نثارم نکنی.

می‌گویم.
تا جایی که بتوانم و این مغزِ مزخرفِ محافظه‌کار اجازه دهد می‌نویسم.

اما
ای کاش می‌شد احمق بود و همه‌چیز را نوشت.
همه‌چیز را گفت و فکرِ فردا را نکرد.
کاش…

بگذریم…

می‌گویم.

آری.
من تغییر کرده‌ام.
من آن مصطفای چند ماهِ پیش نیستم.
آن مصطفایی که وصفش را در بالا نوشتی، نیستم.

نه که نیستم؛
دقیقاً همان نیستم.

تغییر کرده‌ام؛
تغییرهایی متناسب با حال‌ام.

تمامِ تجربه‌های پیشِ رویم – که غافل نبودم از آن‌ها – را تجربه کردم.
و پر شدم از شکست و موفقیت.
و در حرکت بودم.

دندان‌پزشکی را رها کردم؛
نگذاشتند و برگشتم و سعی کردم ادامه‌اش دهم.
که دست‌وپاشکسته به اواخرش رسیدم.

عشق را شروع کردم؛
خواستند نگذارند.
هیچ‌کس نتوانست.
ادامه‌اش دادم.
محکم گرفتم‌اش.
سفت.
و از آن شدم.

قاف را شروع کردم؛
بالیدم و بالیدیم.
خواستند نگذارند.
بهتر و بهتر شد.
به دستِ روزگار سپردمش.
تا روزی بهتر…
و آرام‌تر.

دندان‌پزشکی را شروع کردم.
دندان‌پزشک شدم.
دندان‌پزشکی هیولا.
شب و روز کار کردم.
در تلاشم.
برای رسیدن به هدف‌هایم.
تا شاید روزی کنارش بگذارم.
یا نگذارم.
نمی‌دانم.

می‌گفت:
تو پای به راه در نِه و هیچ مپرس؛
خودِ راه بگویدت که چون باید رفت…

پای به راه در نهاده‌ام؛ سال‌هاست…
و راه،
خودش،
مسیرم را نشانم می‌دهد.

ابهام کم ندارم.
اما خدا هست :)

آری.

یاد گرفتم که من آن آدمِ اشتباهیِ افراطیِ بی‌منطقِ انعطاف‌ناپذیرِ شُلِ احمقِ ناتوانِ بی‌مسئولیتِ حقیرِ بیچاره نیستم.
من همینم.

همینم که هستم :)

مصطفایم؛
یک عاشق.

***

می‌روم جلو.
نشانه‌ها را می‌بینم و تلاش می‌کنم از دست‌شان ندهم.

و نمی‌گذارم هیچ‌کس، حتی عزیزترین‌هایم، نگذارند که درست زندگی کنم.

چرا می‌گویم عزیزترین‌هایم؟
چون بارها و بارها دیده‌ام و اخیراً نیز یاد گرفته‌ام که:
گاهی دوست‌نداشتن‌ها و عقده‌های قدیمی‌ای که در ناخودآگاهمان هستند و خبری ازشان نداریم،
خودشان را در لباس دوست‌داشتن‌های عزیزترین‌هایمان مخفی می‌کنند و صدمه‌هایی بس عظیم می‌زنند.

صدمه‌هایی که همین الان فقط با نوشتنِ این کلمات و یادآوریِ سطحی و کلیِ ماجراهایم، درد سراغم آمد.

اما
زنده‌گی همین است :)

پس لبخند بزن و بزرگ شو و رشد کن :))

آهای مصطفی!
با تواَم :)