شروعی جدید…

مدت‌ها پیش باید این اتفاق می‌افتاد. شاید خیلی زودتر. نمی‌دانم. یا شاید هم نباید می‌افتاد! باز هم نمی‌دانم. اما یک چیز برایم عیان است؛ آن هم این‌که زندگی در جریان است… زندگی بدون من و تو و همه‌مان هم رو به جلو می‌رود. و نه من برایش مهم هستم و نه تو و نه هیچ‌کدام‌مان. ولی حالا یکی از ناچیزترین اتفاق‌های تاریخ بشریت افتاده و من نشسته‌ام روبه‌روی کیبوردم تا از پایان و شروعی دوباره بنویسم.

از پایانی که بعد از نزدیک یک سال باورم شد. که این همان آجرِ داستانِ استیوجابز بود که به سرم خورده بود ولی داغ بودم و نمی‌فهمیدم.
و از شروعی که چونان آخرین ریسمانِ نگهدارندۀ من در زندگی به آن چنگ زده‌ام تا بمانم.

ماندن؛
که البته می‌دانی که هر ماندنی هم برایم جذاب نیست و خیلی از ماندن‌ها برایم حکم پایان را دارند.
ماندنی را می‌گویم که معنایی برایم داشته باشد. معنایی غنی. معنایی که درونم را پُر کند.

اما من،
مصطفای قصۀ پرغصۀ زندگیِ خودم،
ناامید نشده‌ام.
امیدوارم…
امید به قصه‌ای خوش.
امید به داشتنِ خنده‌هایی همان‌قدر عمیق که عشق به من چشانده بود.
امید به ماکزیمم‌هایی مطلق که دوست داشتم در روی همان اوج‌ها خداحافظی کنم!
امید به روزهایی که بتوانم دوباره عشق بورزم؛
آخر فقط تو می‌دانستی که من آمده‌ام که عاشق باشم و عاشقی کنم…

اما روزگار، منِ خوش‌خیال را جوری از همان اوایل خرداد ۱۴۰۰ چِلاند که هیچ در من نماند، جز همان قطره‌امیدی که در تاریک‌ترین کوره‌راه‌ها همراه من بوده و هست.

و این پست،
یعنی خداحافظی.
خداحافظی‌ای برای همیشه.
و آروزیی برایت…
آرزوی عمیق‌ترین لبخندها و قشنگ‌ترین مسیرها.

هرجا هستی و هرکجا که می‌روی، گود لاک :)
و خدانگهدارت.

و تمام.

پی‌نوشت: با تمام زخم‌هایی که عشق بر پیکره‌ام زده، باز هم هرکس را ببینم می‌گویم: عاشق شو ار نه روزی کار جهان سرآید…

***

پایان قصۀ ما.

و شروعی جدید.